Dit is misschien geen topic voor de mannelijke lezers – als ik die al heb tenminste – maar wellicht wel interessant als inkijk in het vrouwelijk brein. Ik weet dat dit niet voor elke vrouw zal gelden, maar voor mij geldt het zeker wel en ik ben – hoop ik toch – vast niet de enige. Ik heb denk ik al sinds mijn 22^e ofzo rammelende eierstokken en elk jaar rammelen ze net wat harder. Nu ben ik 27 en ik zie vriendinnen, oud-klasgenootjes enzovoort trouwen en kinderen krijgen. Heerlijk om te zien, maar dan voel ik ook altijd een lichte steek van jaloezie, want ik ben daar nog niet en mijn lichaam vraagt er al jaren om. Eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat ik er met mijn ex niet aan begonnen ben, maar in mijn huidige relatie voel ik me zo thuis dat het gevoel terug is gekomen – want het was even weg toen de vorige relatie niet zo goed ging – en het is sterker dan ooit. Toen ik 22 was durfde ik hier niet zo goed voor uit te komen, want ik studeerde nog, had nog geen auto, geen huis etc en ik was bang dat mensen dat raar en abnormaal vonden. Alleen nu heb ik een stabiele relatie waar ik mezelf kan zijn, een auto, een goede baan met een vast inkomen, een huis etc. Rationeel gezien wil ik ook nog super veel dingen doen zoals festivals, lange verre reizen maken etc, maar mijn lichaam en hart vragen steeds harder om een baby. Nu durf ik het ook wel te zeggen, maar ik vertel nog steeds niet hoe sterk dat gevoel eigenlijk is, bang voor de reacties van anderen. Er zijn vrouwen die bewust kiezen voor geen kinderen omdat ze vinden dat hun kind in een slechte wereld terecht zou komen – en dat mogen zij vinden (ergens hebben ze misschien gelijk), maar ik kan me niet voorstellen dat je dat kan negeren, die kinderwens. Maarja misschien is het niet bij iedereen zo sterk aanwezig als bij mij.

Hoe sterker die innerlijke wens is, hoe lastiger ik het vind om dat te negeren en ermee te dealen dat vrouwen om mij heen trouwen en kinderen krijgen terwijl ik zo ver nog niet ben. (Misschien dat ik daarom mijn hart en ziel steek in die kraamcadeautjes en aanbied om op te passen.) Ja, wij moeten onze tijd nemen en ja, mijn tijd komt wel, maar het gevoel is zo sterk dat het me soms bijna pijn doet. Ik heb niet eens goede tips voor hoe je ermee omgaat, want ik vind het zelf steeds lastiger. Het enige wat ik doe is er eerlijk over praten met mijn partner ook al begrijpt hij dat niet helemaal en soms met vriendinnen, maar zelfs dat durf ik niet altijd even goed. En ik zoek afleiding in alle mooie dingen die ik nu wel doe en ik probeer te focussen op dingen doen die ik nog kan doen nu ik geen rekening hoef te houden met kinderen. Met als resultaat dat ik me bemoeder over alles waar ik dat over kan doen, van een huisdier van iemand anders tot de plantjes in mijn huis en ja, soms zelfs knuffels. Ook gooi ik al mijn moederlijke gevoelens in het vrijwilligerswerk dat ik in de zomer doe, op een zomerkamp voor kinderen. Ik zorg voor een week voor die kids alsof het de mijne zijn, al maakt dat het afscheid aan het einde van de week extra moeilijk… het is het wel waard! Als je nog tips hebt voor mij, stuur me alsjeblieft een berichtje! Alle advies is welkom.